دوست داشتم حالا که بعد از مدت‌ها می‌خواهم بنویسم درباره عزیزانی باشد که هیچگاه همتراز با شأن و منزلت‌شان مورد سپاس قرار نگرفتند. کارگرانی که دستان پرمهرشان به اندازه معلم‌ها بوسیدنی است. روز کارگر فرصت کوچکی برای قدردانی از تلاش کارگرانی است که بدون حضورشان ساعتی چرخ صنعت و اقتصاد جامعه و جهان نمی‌چرخد. کارگرانی که کمترین بهره‌مندی را از تلاش خود دریافت می‌کنند.

تاریخچه روز کارگر نیز ماجرای جالبی دارد. قضیه از یک جنبش کارگری در روز نخست می 1886 آغاز می‌شود. جنبشی که تاثیر مستقیم بر ساعت کاری روزانه ما حتی در این روزگار دارد. خواندنش خالی از لطف نیست. اگر فرصت دارید پیرامونش مطالعه کنید. افرادی که به حق مطالبه‌گر 8 ساعت کار در روز بودند و در نهایت تلاششان نتیجه داد.

به طور خاص یک قدردانی ویژه نیز به همه کارکرانی ساختمانی تقدیم می‌کنم. عزیزانی که برای تسکین و آرامش ما، آسایش و رفاه‌شان محدود شد. امیدوارم هیچ کارگر ساختمانی شاه‌توت نشود.