دسته‌بندی: ادبیات

جلال الدین محمد بلخی معروف به مولوی (672-604 ه.ق) یکی از شاعران بزرگ ادبیات فارسی است. تولد در بلخ (افغانستان امروزی)، سرودن شعر به پارسی (به طور کاملا غالب)، عربی،

حسین منزوی (۱۳۸۳-۱۳۲۵) را می‌توان جز شاعرانی دانست که با جان و دل شعر می‌سرودند. زندگی منزوی سراسر فراز و نشیب است. از درخشش در جوانی گرفته تا خاطره تلخ

سعدی (690-606 ه.ق) شاعر و سخنور بی همتای ادبیات فارسی است. شاید تنها عناوینی همانند شیخ اجل و فرمانروای ملک سخن حق مطلب را درباره او ادا کند. علاوه بر

پروین اعتصامی (1320-1285) را می‌توان به عنوان بزرگ‌ترین شاعر زن تاریخ ایران (حداقل از نگاه من) معرفی کرد. پروین در خانواده‌ای علاقه‌مند به ادبیات متولد شد و پدرش یوسف اعتصامی

حامد عسکری (-1361) شاعر و نویسنده خوش قریحه معاصر می‌باشد.  عسکری متولد شهر بم است و در زلزله سال 1382 این شهر بسیاری از دوستان و نزدیکان خود را از

ایرج میرزا (1304-1253) از شاهزادگان قاجاری و شاعران بزرگ دوران مشروطه است. شاید اغلب افراد ایرج را به قلم تند و بی‌پروایش بشناسند اما ورای این مسائل ایرج میرزا شاعر

فاضل نظری (-1358) شاعر و استاد دانشگاه ایرانی است. نظری را می‌توان برترین شاعر دهه 80 و 90 شمسی دانست. نخستین مجموعه شعر نظری در سال 1382 منشر شد. در

نصرت رحمانی (1379-1308) از شاعران توانمند معاصر است. رحمانی از کودکی سرودن شعر را آغاز کرد. دهه 30 شمسی با انتشار چند دفتر شعر درخشان به همه ثابت کرد که