جلال الدین محمد بلخی معروف به مولوی (672-604 ه.ق) یکی از شاعران بزرگ ادبیات فارسی است. تولد در بلخ (افغانستان امروزی)، سرودن شعر به پارسی (به طور کاملا غالب)، عربی،
حسین منزوی (۱۳۸۳-۱۳۲۵) را می‌توان جز شاعرانی دانست که با جان و دل شعر می‌سرودند. زندگی منزوی سراسر فراز و نشیب است. از درخشش در جوانی گرفته تا خاطره تلخ
سعدی (690-606 ه.ق) شاعر و سخنور بی همتای ادبیات فارسی است. شاید تنها عناوینی همانند شیخ اجل و فرمانروای ملک سخن حق مطلب را درباره او ادا کند. علاوه بر
پروین اعتصامی (1320-1285) را می‌توان به عنوان بزرگ‌ترین شاعر زن تاریخ ایران (حداقل از نگاه من) معرفی کرد. پروین در خانواده‌ای علاقه‌مند به ادبیات متولد شد و پدرش یوسف اعتصامی
حامد عسکری (-1361) شاعر و نویسنده خوش قریحه معاصر می‌باشد. عسکری متولد شهر بم است و در زلزله سال 1382 این شهر بسیاری از دوستان و نزدیکان خود را از
ایرج میرزا (1304-1253) از شاهزادگان قاجاری و شاعران بزرگ دوران مشروطه است. شاید اغلب افراد ایرج را به قلم تند و بی‌پروایش بشناسند اما ورای این مسائل ایرج میرزا شاعر
فاضل نظری (-1358) شاعر و استاد دانشگاه ایرانی است. نظری را می‌توان برترین شاعر دهه 80 و 90 شمسی دانست. نخستین مجموعه شعر نظری در سال 1382 منشر شد. در
نصرت رحمانی (1379-1308) از شاعران توانمند معاصر است. رحمانی از کودکی سرودن شعر را آغاز کرد. دهه 30 شمسی با انتشار چند دفتر شعر درخشان به همه ثابت کرد که
حسین منزوی (1383-1325) از شاعران بزرگ معاصر با اصالتی زنجانی است. او از همان جوانی با سروده‌هایش جامعه ادبی کشور را تحت تاثیر قرار داد. منزوی هیچگاه چه در زمان
عباس معروفی (1401-1336) نویسنده و شاعر ایرانی، جز چهره های شاخص ادبیات فارسی در قرن معاصر است. سمفونی مردگان شاخص ترین اثر معروفی است که در سال 68 منتشر شد.
