مسیحیان هر ساله 25 دسامبر (4 دی در تقویم شمسی) زادروز میلاد حضرت عیسی مسیح را جشن می‌گیرند. این روز که به کریسمس مشهور است از اعیاد بزرگ مسیحیان به شمار می‌رود. مسیحیان ایران هم مانند مسیحیان سایر نقاط جهان، این روز را جشن می‌گیرند. این سالها تصاویر رنگارنگ زیادی از کریسمس منتشر می‌شود اما حال و هوای تصویر مادر شهید ویگن گاراپیدی پای درخت کریسمس با تمام قاب‌ها تفاوت دارد.
ایران عزیز از دیرباز مهمان اقوامی با مذاهب گوناگون بوده‌است. این نزدیکی و همزیستی مسالمت‌آمیز تا جایی پیش رفته که در جنگ تحمیلی شماری از شهیدان از جامعه اقلیت‌های مذهبی بوده‌اند. شهید ویگن گاراپیدی با اصالتی ارمنی در سال 1344 در روستای خاکباد الیگودرز متولد شد. سال 1366 زمانیکه به عنوان دیدهبان در ارتش مشغول به خدمت بود، در منطقه شرهانی شهید شد. شهادت ویگن داغ بزرگی بر قلب مادر او نهاد. مادر شهید ویگن گاراپیدی سالها کریمس را با عکس فرزندش جشن می‌گرفت. تصویر زیر یکی از تصاویر مربوط به درخت کریسمس مادر شهید ویگن گاراپیدی می‌‌باشد که در اواسط دهه 90 ثبت شده است.
کسی که خیره به تنهایی تو بود از دور
مسیح بود ولی کاش بر صلیب نبود
هزار حیف که عمرم به غم گذشت ولی
هزار شکر که از عشق بی‌نصیب نبود
تصویر مادر ویگن گاراپیدی در کنار درخت کریسمس حال و هوای عجیبی دارد. او هر ساله کریسمس را با تصویر پسرش جشن می‌گرفت در حالیکه جای خالی او را با قابی پر می‌کرد. قبلا هم درباره غم والدین شهدا پستی دیگر منتشر کرده بودم که می‌توانید آن را اینجا بخوانید: دیداری دوباره بعد از 36 سال
براساس زندگی شهید ویگن گاراپیدی در سال 1395 مستند زیبایی ساخته شد. سخنان و شعرهایی که مادر شهید ویگن گاراپیدی در این مستند در رابطه با فقدان فرزندش بیان می‌کند، بسیار شنیدنی است به گونه‌ای که چشمان مرا تر کرد. در بخشی از این مستند مادر شهید ویگن گاراپیدی درباره داغ فرزندش چنین می‌گوید: “اون چیزی که خوب نبود ببینیم، دیدیم. خدا کنه هیچ کس نبینه. هیچکس، پرنده، جانور صحرایی… هیچ کس.” برای تماشای مستند شهید ویگن گاراپیدی می‌توانید روی لینک روبه رو کلیک نمایید: مستند زندگی ویگن گاراپیدی
مادر شهید ویگن گاراپیدی سرانجام 5 مهر سال 1400 به انتظار 34 ساله خود پایان داد و به پسر شهیدش پیوست. روحش شاد و یادش گرامی.
4 نظرات در مورد “شهید ویگن گاراپیدی و کاج کریسمس یک مادر”
خوندن متن شما درباره ویگن گاراپیدی منو یاد این شعر انداخت:
به پاس هر وجب خاکی از این ملک
چه بسیار است، آن سرها که رفته
ز مستی بر سر هر قطعه زین خاک
خدا داند چه افسرها که رفته
واقعا چه جوونایی رو از دست دادیم.
چه شعر زیبا و به جایی
اگر اشتباه نکنم سروده دکتر حمیدی است.
بین این تک بیت ها موندم.شعرهاشون یادم رفته اما این بیت ها الان از هر دو شعر یادم مونده.
مــادر نبـــوده‌ای کـــه بـدانـی غم پســــر
آتـش بـه جـــــان مــــــادر دلتنـگ می‌زند
و ….
سی سال پای قاب عکسی صبر کردن
این عشق‌ها تنها به یک مادر می‌آید
چه دارم که بگویم ،مادر است دیگر .و هزار و یک شب داستان بی پایان انتظار
بعضی از شعرهایی که در بخش عکس و مکث میزارم بسیار دوست دارم.
اصلا تطبیقش با تصاویر بی‌نظیره.
اون دو بیت زیر عکس شهید ویگن گاراپیدی جز همون شعراست.
دو بیتی که شما فرستادید هم عالی بود تطابق بالا و جذابی داشت.