وقتی شبلی گریست نوشته عنصرالمعالی

حکایت پسر درویش و پسر منعم

شنودم كه روزی شبلی رحمة الله عليه در مسجدی شد تا دو ركعت نماز بگزارد و زمانی برآسايد. در مسجد كودكان دبيرستان بودند. اتفاق را وقت نان خوردن كودكان بود و دو كودک به نزديک شبلی نشسته بودند؛ يكي پسر مُنعِمي بود و يكي پسر درويشی و دو زنبيل نهاده بودند؛ در زنبيل پسر منعم نان و حلوا بود و در زنبيل پسر درويش نان تهی.
پسر منعم نان و حلوا ميخوررد و پسر درويش از وي حلوا همي خواست . پسر منعم گفت : اگر من تو را پاره ای حلوا دهم تو سگ من باشی؟ گفت : باشم. گفت بانگ كن تا تو را نان و حلوا دهم. آن بيچاره بانگ سگ همی كرد و پسر منعم حلوا به وی همی داد . چند كرد و همچنين بكرد …
شيخ در ايشان نظاره می كرد و مي گريست . مريدان گفتند : اي شيخ تو را چه رسيد كه گريان شدی؟ گفت: نگاه كنيد كه طامعی و بی قناعتي به مردم چه مي كند؛ چه بودی اگر آن كودک به نان خشک تهی خود قانع بودی و طمع حلوای ان كودک نكردي ؟ تا وی را سگ همچون خودی نبايستی بود.

عنصرالمعالی کیکاووس باب 44 «قابوس نامه»