انسان‌های بزرگ و بزرگوار با یکدیگر تفاوت دارند. انسان‌های بزرگ در زندگیشان به واسطه موفقیت‌هایی که کسب می‌کنند، نسبت به دیگران برتر (حداقل به صورت ظاهری) هستند. اما انسان‌های بزرگوار در زندگیشان تلاش می‌کنند تا دیگران به رشد و تعالی برسند. البته برخی افراد بزرگ به ویژگی بزرگواری نیز آراسته هستند. امام علی علیه السلام در سخنی زیبا سه ویژگی برای انسان‌های بزرگوار برمی‌شمارد که در ادامه آنها را بررسی خواهیم کرد.
در بین سخنان پرمفهومی که از امام علی (ع) در ذهن دارم، این سخن برایم به صورت خاصی دلنشین است. احساس می‌کنم بخشی از این کلام را در دهه گذشته زندگیم به خوبی تجربه کرده‌ام. بگذارید ابتدا آن را بخوانیم:
مِن كَرَمِ المَرءِ بُكاؤهُ علی ما مَضی مِن زَمانِهِ و حَنينُهُ إلی أوطانِهِ و حِفظُهُ قَديمَ إخوانِهِ.
از (نشانه‌های) بزرگواری انسان است:
گریستن او بر عمر سپری شده‌اش،
علاقه او به میهنش
و نگهداشتن دوستان دیرینه اش.
این روزها که سی سالگی را پشت سر گذاشته‌ام گاهی دلم یادی از دوران گذشته می‌کند. روزگار کودکی، نوجوانی و دوران دانشجویی‌ام را به خاطر می‌آورم. یاد گذشته دلتنگم می‌کند و شاید در آستانه گریه باشم اما هنوز به مرحله گریستن نرسیده‌ام! اما در باب علاقه به میهن حس قوی‌تری دارم. در 7 سال گذشته از زادگاهم گرگان دور بوده‌ام اما لحظه‌ای از علاقه‌ام به شهرم کم نشده است و پیوسته دلتنگ حال و هوای آن هستم. حتی این علاقه رو به فزونی می‌باشد. البته میهنم ایران جان را نیز عاشقانه دوست دارم اما به واسطه حضور مداومم در پهنای جغرافیایی آن، احساس دلتنگی نسبت به آن را تجربه نکرده‌ام. اما دوستان قدیمی که سومین نشانه کرامت است را هم تا حد توانم تلاش کرده‌ام حفظ نمایم. البته که گذشت زمان نگهداری رفاقت‌های دیرینه را سخت‌تر کرده است.
اما عکسی که برای بخش نخست این مطلب برگزیده‌ام، تصویری از سه جانباز جنگ هشت ساله ایران و عراق است. این سه جانباز در دوران جنگ آن عکس را ثبت کردند. دوستی این سه بزرگوار که برای دفاع از میهن اعضا و جوارح بدن خویش را فدا ساخته‌اند، در طی سالها ادامه داشت. مدتی قبل آنها دوباره گردهم جمع شدند تا خاطرات قدیمی را زنده ساخته و تصویر قدیمیشان را نیز به روزرسانی کنند. در دیدار مجدد این قاب تماشایی بعد از حدود 40 سال ثبت گردید.
این تداوم دوستی و عشق به وطن نشان می‌دهد سه عزیز حاضر در تصویر، نمونه بارزی از افراد بزرگوار روزگار هستند. البته حسین ابراهیمی فردی که در سمت چپ تصویر قرار دارد مدتی قبل پس از سالها چشیدن طبعات طعم جانبازی، به شهادت رسید. روحش شاد و یادش گرامی.
2 نظرات در مورد “نشانه‌های بزرگواری انسان”
سلام ،بعد از گذراندن اندکی کسالت و دوری از موبایل ،دوباره به خانه ی امنِ برادرم پناه آوردم ،
مادرم همیشه میگفت،رفیق رو نگه داشتن ،اونم از نوع خوبش،بلدی ت میخواد .راست میگفت مادرم .الان میبینم که چه بسیار دوستان جانی که با وعده نانی ،همه چیز رو فروختند ،از دوست تا وطن…😔
ا
یارا بهشت صحبت یاران همدمست
دیدار یار نامتناسب ،جهنمست
هر دم که در حضور عزیزی برآوری
دریاب کز حیات جهان حاصل ،آن دمست
نه هر که چشم و گوش و دهان دارد آدمیست
بس دیو را که صورت فرزند آدمست
آنست آدمی که در او حسن سیرتی
یا لطف صورتیست، دگر حشو عالمست
هرگز حسد نبرده و حسرت نخورده‌ام
جز بر دو روی یار موافق که در همست
آنان که در بهار به صحرا نمی‌روند
بوی خوش ربیع بر ایشان محرمست
وان سنگ دل که دیده بدوزد ز روی خوب
پندش مده که جهل در او نیک محکمست
آرام نیست در همه عالم به اتفاق
ور هست در مجاورت یار محرمست
گر خون تازه می‌رود از ریش اهل دل
دیدار دوستان که ببینند مرهمست
دنیا خوشست و مال عزیزست و تن شریف
لیکن رفیق بر همه چیزی مقدمست
سلام
امیدوارم سلامتیتان پایدار باشد.
اما در بحث رفاقت می‌شود روزهای بسیاری نوشت و خسته نشد.
کلام امیرالمومنین برایم جذابیت ویژه‌ای دارد. سه نشانه برای بزرگواری ذکر کرده‌اند که همگی یک بازگشت به گذشته در دل خود دارند!
شعر سعدی نیز بسی زیباست.